Horror-trip deel 3

Op weg naar het vertrekpunt voor het eiland Philae moesten we weer een omtrekkende beweging maken om de demonstrerende meute te omzeilen. Maar dat ging nu al veel beter, dus kwamen we voorspoedig aan in de haven waar een overdaad aan kleine bootjes lag die de toeristen over konden zetten naar Philae. Maar hier was het ook crisis, want slechts een handjevol toeristen was hier geland om  de bootjes te bemannen. Na een voorspoedige overzet kwamen we dus op het eiland met een geweldige tempel, alleen......... Het bleek niet meer origineel te zijn. Wat was nu? Door de aanleg van de dam dreigde het oorspronkelijke Philae te overstromen. De tempel op het eiland behoorde tot de Unesco Werelderfgoedlijst en de Unesco kwam in opstand tegen de overstroming van de tempel. Hoe hebben ze het opgelost? Heel simpel. De tempel is in vele stukken afgebroken en op het huidige eiland, 280 meter verderop, in zijn geheel nieuw opgebouwd. Dit klusje nam maar liefst 8 jaar in beslag, maar hierdoor is wel deze prachtige site bewaard gebleven voor de volgende generaties. Na dit bezoek was het tijd om de thuisreis te hervatten. Dus wij maakten ons op voor opnieuw zo'n 400 km in de auto door te brengen. Eerst in Aswan nog de gids gedumpt, chips en drank ingeslagen en op weg. Het stuk richting Edfu was weer net zo'n drama als op de heenweg, alleen nu zaten we ook nog eens in de spits (Egyptische spits: ezelkarren, kamelen, voetgangers, fietsers etc) In elk geval mensen die zich verplaatsten met een snelheid van  een opgevoerde slak! Dus dit nam behoorlijk wat tijd in beslag en aangezien het hier rond 6 uur donker wordt, en dan niet geleidelijk maar behoorlijk snel, zaten we al snel in de duisternis te rijden. Straatverlichting? Nee. Verlichting o de voertuigen? Nee. Dus de rijkunst van de chauffeur werd al behoorlijk op de proef gesteld. Na Edfu, kwam er nog een extra uitdaging bij, de woestijn. Zover als je kunt kijken niks dan massale zwarte. Zo donker als de nacht moet hier absoluut uitgevonden zijn. En toen begon dit ook onze chauffeur parten te spelen. Zijn rechtervoet werd steeds zwaarder en zwaarder en op gegeven ogenblik scheurden we met 160 km/h door het niks. Bochten werden op het laatste moment pas aangeremd en af en toe zelf nog later dan o het laatste moment. We zaten achterin en kregen de indruk dat onze chauffeur ook behoorlijk last van vermoeidheid begon te krijgen. Claudia sch...... Ehhhh, ik bedoel poepte zo ongeveer alle kleuren van de regenboog. Gelegenheid tot stoppen was er niet en wij maakten ons serieus zorgen of wij nog wel zouden aankomen. Eerst hem er nadrukkelijk op gewezen dat hij in elk geval zijn snelheid moest minderen, om ons niet helemaal gek te maken. En eindelijk ergens halverwege onze troosteloze rit, kwamen we bij een wegrestaurant, althans wat er voor door kon gaan. De chauffeur ervan overtuigd dat hij beter even kon stoppen, een bakkie koffie kon nuttigen en een sigaretje moest pakken. Toen mijn kans gegrepen en voor ingestapt naast de chauffeur. We moesten nog zo'n 2 uur kachelen en we waren niet van plan hem in te laten slapen. Dus al eens begonnen met de airconditioning vol open te zetten. Zielig voor die gast maar hij moest zo ongeveer bevriezen, maar ja alle doelen heiligden de middelen. En ik had me voorgenomen hem gedurende de rest van de rit aan de praat te houden. Nou ik zal jullie zeggen dat is een uitdaging als je met iemand een gesprek gaande moet houden die niet meer dan 3 of 4 woorden Engels spreekt en wij nog minder Egyptisch. Maar gewoon tegen hem aangekletst en net gedaan of we alles van elkaar begrepen. Niet natuurlijk maar we moesten hem toch wakker houden. Maar de laatse 2 uur hebben we met volle spanning in ons lichaam doorstaan, en het verbaasd mij nu dat we de volgende dag geen spierpijn hadden. Enfin, aangekomen in ons hotel, waren wij totaal op en dankten de goden (hier hebben ze er toch genoeg) op onze knieën dat we veilig aangekomen waren. En dan moet je je voorstellen, die gast moest nog door naar Hurghada, om zijn auto in te leveren. Nog even 260 km verder. Wij vragen ons serieus af of hij daar wel aangekomen is. Zo niet, verbaasd het ons niks. We kunnen niet anders concluderen dat dit gewoonweg onmenselijke toestanden zijn. Die gast heeft dus al met al zo'n 21 uur achter het stuur gezeten wanneer is weer in Hurghada aangekomen is. Al met al een echte horror-trip. Niet alleen voor ons, maar zeker ook voor onze chauffeur. Maar om met een cliché af te sluiten. Eind goed al goed!